verder in noord India
Door: karin
Blijf op de hoogte en volg Karin
07 Oktober 2009 | India, New Delhi
Hallo allemaal,
Leuk om van velen van jullie mail te krijgen. Helaas kan ik met mijn Indiase tel nr geen sms uit Nederland ontvangen (ja, het blijft India). Ik kan ze nu wel op mijn Nederlandse nummer ontvangen.
Het is even geleden dat ik heb geschreven dus mijn verhaal is weer niet kort en enigszins chaotisch.
Van Leh naar Manali: met een soort jeep de trip gemaakt via het Tso-Moririmeer. Het was echt weer geweldig; de rit naar het meer verliep via het hooggebergte waarbij we vooral veel door woestijngebied in de bergen reden en waar we veel van de bekende dieren zagen maar ook marmotten die heel groot waren en opeens een hele kudde yaks met nomaden erbij, een fantastisch gezicht. Het meer is 27 km lang en in de nabije omgeving is slechts 1 klein dorpje waar wij in een homestay verbleven. Dat was even afzien want we sliepen in een kaal kamertje met prachtig uitzicht maar waar het steenkoud was toen de zon eenmaal weg was. Gelukkig kwamen we de gids nog tegen en konden we nog aan een slaapzak komen. Was ook wel nodig want het ijs stond op straat de volgende dag. Het eten tijdens deze rit is ook vrij basaal; omelet met chapati (soort pitabrood) voor ontbijt en verder vooral rijst met dahl (erwtenprutje). Dit aten we daar in een tent gemaakt van parachutestof en waar we dicht bij het kookstel van de kokkin mochten zitten, net als de arbeiders die daar aan de weg werken. Het was wel weer een hele belevenis.
De reis vervolgde zich over de op 1 na hoogste pas van 5300 m, boven de sneeuwgrens over weggetjes die bedoeld zijn voor 1 auto, met haarspeldbochten waarbij de chauffeur hard toetert zodat de tegenligger niet tegen hem aan rijdt en ik weet niet hoe ze het doen maar het scheelt soms een paar cm maar raken doen ze elkaar niet (bij ons tenminste). De wegen zijn soms in redelijke conditie maar vooral het laatste gedeelte was er nauwelijks bestrating en zaten er tig gaten en bulten in de weg waardoor het een vermoeidende rit was. Uiteraard zijn er geen afzettingen langs de weg waardoor je bijna continu in een ravijn kijkt als je de bocht omgaat. Op de plekken waar auto’s elkaar wel kunnen passeren luistert dat nauw. We zijn een paar keer stil komen te staan omdat er vrachtwagens te vol waren geladen met aardappelen en vast kwamen te zitten in de modder, 1 uitgebrande wagen die weggesleept moest worden en regelmatig loopt er een zooi paarden, ezels, schapen of geiten voor de auto.
Ook konden we vanaf een pas niet verder rijden ivm wegwerkzaamheden (die er achteraf nauwelijks waren) maar nadat ik op verzoek van onze Boedhistische chauffeur had gezegd dat ik naar het ziekenhuis in Delhi moest, mochten we doorrijden. Ik zei nog dat liegen slecht is voor mijn karma maar volgens hem hoefde ik mij daar geen zorgen over te maken omdat dit in India zo gaat. Helaas moest hij eenmaal beneden aangekomen toch nog even 500 roepie (7 euro) baksheesh betalen omdat we door mochten.
Tanken onderweg was ook nogal een onderneming: er wordt overal aan de weg gewerkt en overal zijn legerbases. Het leger lever t de benzine aan de wegwerkers die deze vervolgens illegaal doorverkopen aan dus oa onze chauffeur via tonnen en jerrycans wordt dit overgegoten (waarbij Rein dit zit te vertellen aan een legerofficier maar die leek er niet mee te zitten). Onderweg af en toe een stop om wat (rijst en dahl) te eten en meteen toiletstop. Het toilet is in het beste geval een diep gat in de grond met daarboven een gat om je behoefte te doen. Het zou de bedoeling zijn om meteen daarna een schep zand erop te gooien zodat je niets ruikt. Helaas….
De rit zelf is ondanks dat ie als vrij gevaarlijk te boek staat ivm aardverschuivingen echt de moeite waard. Iedere keer verandert het landschap en zijn we van een bijzonder weids en indrukwekkend woestijnlandschap via sneeuw naar de vruchtbare gronden van de laaggebergtes gegaan.
Na 24 uur reistijd in 3 dagen uiteindelijk toch nog in Manali aangekomen.
Manali is erg toeristisch maar minder opdringerige mensen dan verwacht. En wat wel prettig is: er is een tentje met onwijs lekkere koffie en een paar km verder heerlijke curries. Rondom Manali getracht een wandeling te doen maar helaas zijn we ons 2 dagen verlopen waardoor we de laatste dag boven op een berg uitkwamen en geen andere kant meer opkonden dan door een droge rivierbedding naar beneden. Zodoende kwamen we nog wel langs nederzettingen waar de tijd had stil gestaan; waar ze handmatig aan het dorsen waren, gras dat met de hand van het land werd gehaald en werd gedroogd op het dak, de koeien onder het huis en de vrouwen die de was met de hand deden in de rivier. Nog een dag een motor gehuurd en rondgereden door de vallei waarna het tijd werd om aan ons karma te gaan werken…
Dharamsala: verblijfplaats van de Daila Lama sinds hij in ballingschap zit en hierdoor een plaatsje met vele tibetaanse vluchtelingen. Bij aankomst over steile bergweggetjes werd het steeds listiger om te rijden (ook dankzij onze maniakale en mogelijk suïcidale chauffeur ) aangezien de berg waarop Dharamsala in diepe mist was gehuld. Ook de dagen hierna verbeterde dit niet zodat we niet veel van de omgeving hebben kunnen zien. Het klooster van de Daila Lama is groot maar modern zodat het weinig mystieks heeft en we ons meer stonden te verbazen over de lelijkheid ervan. De Daila Lama zelf verblijft er weinig dus helaas niet gezien. Wel hebben we nog meegelopen in een kaarsjes optocht tegen de bezetting van Tibet. De toespraak die erop volgde was geheel in het Tibetaans dus eerlijkheidshalve hebben we dit niet erg lang volgehouden, vonden dat we onze taak hadden volbracht en zijn maar een hapje gaan eten. Het leukste hier in de buurt was wel het zwembad bij een tempel waar vrouwen in sari te water gingen, de monnikken ook gingen zwemmen, het een drukte van belang was en ondertussen liepen daar wat geiten, schapen en honden rond. Een bont gezelschap.
Met ons karma moet het nu wel goed zitten. Verder gegaan naar de Golden Temple in Amritsar, vlak bij de Pakistaanse grens. Dit was 15 jaar geleden mijn favoriete plek en ook nu weer groots. De tempel ligt in een meertje met daarom heen een marmeren rondgang van 8 meter breed. Duizenden pelgrims bezoeken de tempel dagelijks en wij hebben er 2 nachten geslapen (gratis, in een slaapzaal waar ze 9 bedden tegen elkaar hadden gezet). Het complex is enorm; op een feestdag komen er zo’n 200.000 pelgrims die hier ook gratis kunnen eten. Het eten is een hele belevenis; er staan enorme pannen te pruttelen met rijst en dahl en groente, een chapati machine maakt een paar duizend chapatis per uur. Vrijwilligers delen borden en bestek uit waarna iedereen naar een zaal wordt gedirigeerd. Hier liggen lange matten op de grond waarop je moet gaan zitten met je bord voor je. Vervolgens komen er mannen langs met emmers met rijst, dahl of groente die die gieten dit op je bord waarbij er van alles naast valt en je moet oppassen dat het water niet in de bord terecht komt. Vervolgens eet je dit gezamenlijk op waarbij iedereen tegenover elkaar zit. Als de rij uitgegeten is wordt er water over de vloer gegoten en wordt het aangedweild zodat de volgende lichting kan eten. De keuken is 24 uur per dag open en alleen al in onze zaal kon zo’n 1000 man zitten. De Sikhs zijn allerhartelijkst en blijven vooralsnog mijn favoriete bevolkingsgroep.
Via Simla, de oude zomerhoofstad waarvan nog veel uit de Engelse tijd bewaard is gebleven doorgereisd naar Rishikesh waar we nu verblijven.
Het treinreizen is een heel geregel:
Voor het eerste kaartje begaven wij ons per fietsriksja naar het station maar moesten opeens dekking zoeken omdat er bij een garage een auto in brand vloog. Wat bleek; de auto had een normale gasfles als gastank ingebouwd en deze was gaan lekken met als resultaat dat de hele auto uitbrandde, ze mazzel hadden dat de garage en omliggende gebouwen niet de lucht invloog en wij met enige vertraging op het station aankwamen. Hier moet je eerst een formulier invullen met het nummer van de trein (wat je niet weet), de datum en klasse waarin je wilt reizen, van waar naar waar maar ook je naam, leeftijd, geslacht, huisadres. Iedereen probeert voor te dringen dus je moet vechten voor je plekje. Het wordt vervolgens ingevoerd in de computer. Helaas was onze trein volgeboekt en konden we alleen een waitinglist plek krijgen voor de volgende ochtend 6.00 uur. Dat werd dus een bus. Op de terugweg probeerden we het opnieuw, wederom waitinglist maar nu kwamen we op het station, werden naar kantoor 14 gestuurd, terug naar kantoor 1, uiteindelijk bij een andere counter, seats gekregen, overgeboekt, weer terug en uiteindelijk plaatsen gekregen voor de smalspoortrein (0.76m) van Shimla naar Kalka. Erg mooie treintocht door de bergen waarbij meer dan 900 bruggen en ook honderden tunnels. Het was ook een leuk gezelschap met een grote familie die eindigde in zang en dans.
De afgelopen dagen weer erg veel gereisd. Ik verkijk me er telkens toch weer op dat een afstand van 150 km soms 5 uur kan duren (waarbij hier koeien, varkens en een olifant in optocht ons pad kruisten). Er gebeurt continu iets, dat maakt India ook zo leuk maar ook erg vermoeiend.
Rishikhesh is ook weer een heilige stad dus we kunnen hier nog verder gaan werken aan ons karma.
Ik hoop dat bij jullie alles goed gaat en hoor graag van jullie hoe het jullie vergaat.
Leuk om van velen van jullie mail te krijgen. Helaas kan ik met mijn Indiase tel nr geen sms uit Nederland ontvangen (ja, het blijft India). Ik kan ze nu wel op mijn Nederlandse nummer ontvangen.
Het is even geleden dat ik heb geschreven dus mijn verhaal is weer niet kort en enigszins chaotisch.
Van Leh naar Manali: met een soort jeep de trip gemaakt via het Tso-Moririmeer. Het was echt weer geweldig; de rit naar het meer verliep via het hooggebergte waarbij we vooral veel door woestijngebied in de bergen reden en waar we veel van de bekende dieren zagen maar ook marmotten die heel groot waren en opeens een hele kudde yaks met nomaden erbij, een fantastisch gezicht. Het meer is 27 km lang en in de nabije omgeving is slechts 1 klein dorpje waar wij in een homestay verbleven. Dat was even afzien want we sliepen in een kaal kamertje met prachtig uitzicht maar waar het steenkoud was toen de zon eenmaal weg was. Gelukkig kwamen we de gids nog tegen en konden we nog aan een slaapzak komen. Was ook wel nodig want het ijs stond op straat de volgende dag. Het eten tijdens deze rit is ook vrij basaal; omelet met chapati (soort pitabrood) voor ontbijt en verder vooral rijst met dahl (erwtenprutje). Dit aten we daar in een tent gemaakt van parachutestof en waar we dicht bij het kookstel van de kokkin mochten zitten, net als de arbeiders die daar aan de weg werken. Het was wel weer een hele belevenis.
De reis vervolgde zich over de op 1 na hoogste pas van 5300 m, boven de sneeuwgrens over weggetjes die bedoeld zijn voor 1 auto, met haarspeldbochten waarbij de chauffeur hard toetert zodat de tegenligger niet tegen hem aan rijdt en ik weet niet hoe ze het doen maar het scheelt soms een paar cm maar raken doen ze elkaar niet (bij ons tenminste). De wegen zijn soms in redelijke conditie maar vooral het laatste gedeelte was er nauwelijks bestrating en zaten er tig gaten en bulten in de weg waardoor het een vermoeidende rit was. Uiteraard zijn er geen afzettingen langs de weg waardoor je bijna continu in een ravijn kijkt als je de bocht omgaat. Op de plekken waar auto’s elkaar wel kunnen passeren luistert dat nauw. We zijn een paar keer stil komen te staan omdat er vrachtwagens te vol waren geladen met aardappelen en vast kwamen te zitten in de modder, 1 uitgebrande wagen die weggesleept moest worden en regelmatig loopt er een zooi paarden, ezels, schapen of geiten voor de auto.
Ook konden we vanaf een pas niet verder rijden ivm wegwerkzaamheden (die er achteraf nauwelijks waren) maar nadat ik op verzoek van onze Boedhistische chauffeur had gezegd dat ik naar het ziekenhuis in Delhi moest, mochten we doorrijden. Ik zei nog dat liegen slecht is voor mijn karma maar volgens hem hoefde ik mij daar geen zorgen over te maken omdat dit in India zo gaat. Helaas moest hij eenmaal beneden aangekomen toch nog even 500 roepie (7 euro) baksheesh betalen omdat we door mochten.
Tanken onderweg was ook nogal een onderneming: er wordt overal aan de weg gewerkt en overal zijn legerbases. Het leger lever t de benzine aan de wegwerkers die deze vervolgens illegaal doorverkopen aan dus oa onze chauffeur via tonnen en jerrycans wordt dit overgegoten (waarbij Rein dit zit te vertellen aan een legerofficier maar die leek er niet mee te zitten). Onderweg af en toe een stop om wat (rijst en dahl) te eten en meteen toiletstop. Het toilet is in het beste geval een diep gat in de grond met daarboven een gat om je behoefte te doen. Het zou de bedoeling zijn om meteen daarna een schep zand erop te gooien zodat je niets ruikt. Helaas….
De rit zelf is ondanks dat ie als vrij gevaarlijk te boek staat ivm aardverschuivingen echt de moeite waard. Iedere keer verandert het landschap en zijn we van een bijzonder weids en indrukwekkend woestijnlandschap via sneeuw naar de vruchtbare gronden van de laaggebergtes gegaan.
Na 24 uur reistijd in 3 dagen uiteindelijk toch nog in Manali aangekomen.
Manali is erg toeristisch maar minder opdringerige mensen dan verwacht. En wat wel prettig is: er is een tentje met onwijs lekkere koffie en een paar km verder heerlijke curries. Rondom Manali getracht een wandeling te doen maar helaas zijn we ons 2 dagen verlopen waardoor we de laatste dag boven op een berg uitkwamen en geen andere kant meer opkonden dan door een droge rivierbedding naar beneden. Zodoende kwamen we nog wel langs nederzettingen waar de tijd had stil gestaan; waar ze handmatig aan het dorsen waren, gras dat met de hand van het land werd gehaald en werd gedroogd op het dak, de koeien onder het huis en de vrouwen die de was met de hand deden in de rivier. Nog een dag een motor gehuurd en rondgereden door de vallei waarna het tijd werd om aan ons karma te gaan werken…
Dharamsala: verblijfplaats van de Daila Lama sinds hij in ballingschap zit en hierdoor een plaatsje met vele tibetaanse vluchtelingen. Bij aankomst over steile bergweggetjes werd het steeds listiger om te rijden (ook dankzij onze maniakale en mogelijk suïcidale chauffeur ) aangezien de berg waarop Dharamsala in diepe mist was gehuld. Ook de dagen hierna verbeterde dit niet zodat we niet veel van de omgeving hebben kunnen zien. Het klooster van de Daila Lama is groot maar modern zodat het weinig mystieks heeft en we ons meer stonden te verbazen over de lelijkheid ervan. De Daila Lama zelf verblijft er weinig dus helaas niet gezien. Wel hebben we nog meegelopen in een kaarsjes optocht tegen de bezetting van Tibet. De toespraak die erop volgde was geheel in het Tibetaans dus eerlijkheidshalve hebben we dit niet erg lang volgehouden, vonden dat we onze taak hadden volbracht en zijn maar een hapje gaan eten. Het leukste hier in de buurt was wel het zwembad bij een tempel waar vrouwen in sari te water gingen, de monnikken ook gingen zwemmen, het een drukte van belang was en ondertussen liepen daar wat geiten, schapen en honden rond. Een bont gezelschap.
Met ons karma moet het nu wel goed zitten. Verder gegaan naar de Golden Temple in Amritsar, vlak bij de Pakistaanse grens. Dit was 15 jaar geleden mijn favoriete plek en ook nu weer groots. De tempel ligt in een meertje met daarom heen een marmeren rondgang van 8 meter breed. Duizenden pelgrims bezoeken de tempel dagelijks en wij hebben er 2 nachten geslapen (gratis, in een slaapzaal waar ze 9 bedden tegen elkaar hadden gezet). Het complex is enorm; op een feestdag komen er zo’n 200.000 pelgrims die hier ook gratis kunnen eten. Het eten is een hele belevenis; er staan enorme pannen te pruttelen met rijst en dahl en groente, een chapati machine maakt een paar duizend chapatis per uur. Vrijwilligers delen borden en bestek uit waarna iedereen naar een zaal wordt gedirigeerd. Hier liggen lange matten op de grond waarop je moet gaan zitten met je bord voor je. Vervolgens komen er mannen langs met emmers met rijst, dahl of groente die die gieten dit op je bord waarbij er van alles naast valt en je moet oppassen dat het water niet in de bord terecht komt. Vervolgens eet je dit gezamenlijk op waarbij iedereen tegenover elkaar zit. Als de rij uitgegeten is wordt er water over de vloer gegoten en wordt het aangedweild zodat de volgende lichting kan eten. De keuken is 24 uur per dag open en alleen al in onze zaal kon zo’n 1000 man zitten. De Sikhs zijn allerhartelijkst en blijven vooralsnog mijn favoriete bevolkingsgroep.
Via Simla, de oude zomerhoofstad waarvan nog veel uit de Engelse tijd bewaard is gebleven doorgereisd naar Rishikesh waar we nu verblijven.
Het treinreizen is een heel geregel:
Voor het eerste kaartje begaven wij ons per fietsriksja naar het station maar moesten opeens dekking zoeken omdat er bij een garage een auto in brand vloog. Wat bleek; de auto had een normale gasfles als gastank ingebouwd en deze was gaan lekken met als resultaat dat de hele auto uitbrandde, ze mazzel hadden dat de garage en omliggende gebouwen niet de lucht invloog en wij met enige vertraging op het station aankwamen. Hier moet je eerst een formulier invullen met het nummer van de trein (wat je niet weet), de datum en klasse waarin je wilt reizen, van waar naar waar maar ook je naam, leeftijd, geslacht, huisadres. Iedereen probeert voor te dringen dus je moet vechten voor je plekje. Het wordt vervolgens ingevoerd in de computer. Helaas was onze trein volgeboekt en konden we alleen een waitinglist plek krijgen voor de volgende ochtend 6.00 uur. Dat werd dus een bus. Op de terugweg probeerden we het opnieuw, wederom waitinglist maar nu kwamen we op het station, werden naar kantoor 14 gestuurd, terug naar kantoor 1, uiteindelijk bij een andere counter, seats gekregen, overgeboekt, weer terug en uiteindelijk plaatsen gekregen voor de smalspoortrein (0.76m) van Shimla naar Kalka. Erg mooie treintocht door de bergen waarbij meer dan 900 bruggen en ook honderden tunnels. Het was ook een leuk gezelschap met een grote familie die eindigde in zang en dans.
De afgelopen dagen weer erg veel gereisd. Ik verkijk me er telkens toch weer op dat een afstand van 150 km soms 5 uur kan duren (waarbij hier koeien, varkens en een olifant in optocht ons pad kruisten). Er gebeurt continu iets, dat maakt India ook zo leuk maar ook erg vermoeiend.
Rishikhesh is ook weer een heilige stad dus we kunnen hier nog verder gaan werken aan ons karma.
Ik hoop dat bij jullie alles goed gaat en hoor graag van jullie hoe het jullie vergaat.
-
07 Oktober 2009 - 11:55
Zusje:
wat een heerlijke verhalen weer en prachtige foto's!
Mijn reiskriebels zijn weer geheel aangewakkerd.
Kus zusje -
07 Oktober 2009 - 12:35
Appie:
Hoi Rein en Karin
Leuk om van jullie te horen daar in de vreemde. Ik kreeg net bezoek van onze indiase gastonderzoeker en was blij dat ik hem over jullie reis kon vertellen. Ondanks dat wij beide engels spreken verstaan we elkaar slecht zeker als we over iets heel anders praten of als de een de ander een vraag stelt Het gaat jullie goed en Rein ik heb nog een strandrapport van je tegoed -
07 Oktober 2009 - 14:57
Herman:
Hi lieve Karin en Rein,
Wat een leuk verslag zeg en wat maken jullie een hoop mee ! Vooral de ritjes per auto zijn erg spannend begrijp ik..:-). Ook nog eens aan de dood ontsnapt door een lekkende gasfles maar still going strong. Heel leuk om te lezen hoe het eraan toe gaat in India en mooie foto zeg van die witte tempel.
Jullie maken meer mee dan ik op dit moment. Ik heb het lekker naar mijn zin op mijn nieuwe werkplek, ga nog steeds lekker op stap en veel op de tennisbaan. Voor de rest eigenlijk geen byzonderheden. Hou het dus maar kort want het gaat anders van jullie 'reistijd' af..:-)
Ik kijk uit naar het volgende verslag en wens jullie heel veel plezier in het verre India !
Dikke x voor jou en groetjes aan Rein.
P.S: Hoop trouwens dat jullie weinig last hebben gehad van de overvloedige regenval in India !? Was hier namelijk op het nieuws... -
07 Oktober 2009 - 17:28
Josette:
Hoi lieve Karin en Rein,
wat een boeiende verhalen,wat maken jullie een hoop mee en wat een land!Ik hoop dat het verder goed blijft gaan.
xx van Josette (en Peter die ergens deze dagen uit Duitsland terugkomt).
p.s.nog bedankt voor de verjaardagskaart! -
08 Oktober 2009 - 08:57
Anne Marie:
Hoi Karin en Rein,
Het klinkt allemaal geweldig en spannend, elke dag een avontuur!
Met jullie Karma komt het wel goed hoor!! -
12 Oktober 2009 - 11:07
Je Wijf:
Nou schat, je gaat voortaan maar gewoon de hele werled rond en geef voortaan gewoon reisboeken uit, want je reisverslagen zijn zeer duidelijk, intrigerend en erg leuk om te lezen, daarbij werkt het zeker motiverend en prikkelend er eens heen te gaan.
Ik zit mijn laatste dagen hier in Griekenland uit.Athene was dus echt helemaal super, en daarna nog 2,5 lesbos gehad.
Morgen naar Molivos.ben inmiddels een bosneger, en ben nu een ecjte (B)engel, met mijn witte haar door de zon.
Maandag de 19e weer de hele week ziekenhuisland in, en verder met alle onderzoeken en voorbereiding op de volgende operatie(bottransplantatie), want het bot is nog niet genezen.
Nou ik ga weer naar buiten, want het is 28 graden en waai mijn verschoning uit, met windkracht 6.
Hoop nog te kunnen zeilen van de week.
Vrijdag vertrek ik weer naar schiphol.
Ik hoop in maart/april naar je toe te kunnen komen, als dat medisch haalbaar en verantwoordelijk is(afhankelijk van operatie,ja/nee.
Voor nu geef ik jou een hele dikke kus en ook voor Rein.
Dag dag..
Yasas.
Je wijf -
19 Oktober 2009 - 15:28
Marlie:
High the both of you!!!
Voor mij is het eerste gedeelte van je verslag herkenbaar en wat ik leuk vind is het feit dat jullie de trip over land naar Manali wel hebben kunnen doen. Bij ons lukte dat destijds niet door het heel slechte weer. Verder moeten jullie wel wat gevaren trotseren om verder te komen. Ik werd toen helemaal geirriteerd van het voordringen bij het kopen van treinkaartjes maar ging maar meedoen want anders kwamen we niet weg. Voor ons is het nog 2 weken wachten en dan gaan we 5 dagen naar Nwe York en dan naar Texas. Hier is het echt herfst en op het werk vandaag begonnen met de nieuwe teamsamenstelling, liefst en kus van Marlie -
19 Oktober 2009 - 21:26
Indische Tukker:
Hela Tukkerse Blondie en lieve Rein,
Natuurlijk ben ik weer errug ant genieten van die heerlijke avonturen daar int verre Oosten.
Dat te bedenken dat jullie nog veel meer leuke maanden met mooie impressies te wachten staan! Hennig aan daar met sien beidn..en wie houldn contact. Keb alweer n lange mail op retour.
Dikke zoen ut het Haagse
Jones
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
