Het begin

Het begin…
Zonder vertraging eerst naar New Delhi, India gevlogen. We zouden een shuttle hebben naar ons hotel maar na vaak heen en weer bellen werden we een uur later opgehaald en moest het ook nog betaald worden dus we hadden net zo goed meteen een taxi kunnen nemen. Blij dat we eenmaal in het hotel waren, bestelden we dus een biertje om het te vieren; “is coming sir”. Dat klopte ook wel maar dat duurde ruim een half uur omdat het bij een illegale winkel gehaald moest worden. Ondertussen zaten wij buiten op een muurtje. Ik verbaasde me erover dat ik nog niemand op straat had zien slapen en schrok me naar toen er op 20 cm iets bewoog en er gewoon iemand achter het gaas lag.
Door het lawaai van toeterende auto’s en radio’s die hard aanstaan en de geur in de stad had ik wel het gevoel weer in India te zijn al voelt het allemaal nog wel heel onwerkelijk aan.

Na een paar uur slaap meteen doorgevlogen naar Leh op 3500 meter hoogte in het Noorden van India dat ze ook wel het klein Tibet noemen. Een leuk, oud hotel gevonden met heel mooi uitzicht over de bergen. Gelukkig hebben wij een redelijk hotel waardoor we zowel in de ochtend als avond warm water hebben, anders moet je je behelpen met een emmer warm water. Ook valt in Leh continu de electra uit waardoor de stad regelmatig in het duister zit (nu dus ook terwijl ik zit te typen). Leh is echt een heel leuke stad in de bergen vanwaar je veel activiteiten kunt ondernemen. Je kunt vanaf hier ook trekkings doen maar aangezien het hier het eind van het seizoen is en de temperaturen in de bergen ver onder nul komen hebben we daar maar vanaf gezien (ok, ik vooral, ik moet er niet aan denken, brrrrrr) Wel hebben we een rafttocht gemaakt over de Zanskarrivier. Alleen al voor de rit ernaartoe al de moeite waard dwars door de bergen. Het raften zelf was ook erg leuk al stond het water laag en waren de rapids niet erg indrukwekkend.

Het voelt hier niet aan als India maar meer als Nepal (en misschien ook wel Tibet) aangezien er veel Tibetaanse vluchtelingen wonen en de Ladakhi’s qua cultuur meer op de Tibetanen lijken. Het is er dus redelijk schoon en je wordt er niet lastig gevallen. Erg relaxed hier maar dat was ook de bedoeling na alle drukke weken die we hebben gehad. In Ladakh hebben ze nu een festival dus we konden meteen naar de polowedstrijden kijken en de kermis met bijzonder krakkemikkige draaimolens en reuzenradje bewondert en naar een theater voorstelling in de middle of nowhere geweest waar ze de Indiase versie van Assepoester vertoonden.

Door heel Ladakh staan talloze Boedhistische kloosters en dus hebben wij er diverse met de motor (Royal Enfield, erg stoer) bezocht. We hadden er een nogal romantisch idee over, dachten dat er allemaal serieuze monnikken zaten die met hun leer bezig waren. Tijdens de diensten bleek echter dat ze het niet zo nauw namen; er werden bellen geblazen van kauwgomballen, de monnikken sloegen elkaar om het hoofd, er werd met propjes geschoten en heel veel gekletst. Kortom het leek op een klas vol met tieners haha. Ook hebben we overnacht in een klooster, in Hemis. Dit was wel echt Spartaans met houten bedden in een kale kamer die steenkoud was in een gebouw waar ze alles nog moesten bouwen. Om 7.00 uur hebben we daar de dienst meegemaakt die 1,5 uur duurde en waarbij we oa melk met warm water kregen, brr. Ach, eenmaal in je leven moet je zoiets meemaken en ik hield in gedachten de vrouwelijke monnik die we daar tegenkwamen die 3 jaar, 3 maanden, 3 weken en 3 dagen alleen in een grot moest zitten, in de winter wordt het – 40 graden met niet genoeg hout voor verwarming en in absolute afzondering waarbij ze niet eens naar buiten mag kijken. Ze mocht bij hoge uitzondering nu de wintervoorraden aan gaan leggen. Ze had er zelf ook wel een hard hoofd in of het zou lukken. Ach ja, ieder zijn ding…

Nubra Valley: Om nog wat meer van de omgeving te zien met een georganiseerde tocht naar de vallei gegaan, over een pas van 5600 meter, de hoogst berijdbare pas ter wereld (zeggen ze..) Heel vreemd wat hoogte met je kan doen. Behalve dat het steenkoud is, krijg je ook bijna geen lucht zodat ik echt naar lucht liep te happen toen ik omhoog liep. We reisden samen met een Duitser met humor(Achim), deden onderweg weer wat kloosters aan waarvan er bij 1 monnikken uit kwamen lopen die rechtstreeks bij een carnavalsvereniging konden en overnachtten in een ecoresort in een tent (wel met bedden). We hadden al een kleine zandstorm over ons heen gehad en daar begon het te plensen terwijl we ons verheugden op een wandeling en het zitten in de tuin. Wel werd de koffie op bed bezorgd, een echte luxe. In de zandduinen op zoek gegaan naar kamelen maar helaas niet kunnen vinden. Ach, ik was ook al blij met de honden, koeien,ezeltjes en helemaal de yaks die we onderweg tegenkwamen. In de dorpjes is iedereen nu bezig de oogst binnen te halen waarbij het gras boven op de huizen te drogen ligt. De terugweg was geen feest; het had gesneeuwd en we konden met moeite naar boven komen. Op een gegeven moment stond er een auto voor ons stil en moesten wij op een randje van een klif stil gaan staan terwijl talloze trucks van het leger langs ons heen reden met soms maar een paar cm afstand tussen de auto en waarbij de trucks regelmatig gleden omdat ze maar 2 sneeuwkettingen gebruikten (die wij uiteraard niet hadden). We zijn maar uit de auto gegaan omdat we toch wel een beetje bang waren over de klif geduwd te worden. Ik vond het maar niks en was blij weer veilig terug te zijn in Leh.
Doordat we zoveel meegemaakt hebben lijkt het alsof we al een hele tijd weg zijn. De eerste week had ik nogal last van de hoogte en het onthaasten wat nog niet zo goed lukte maar nu gaat het gelukkig goed. Vandaag hebben we weer een ‘rustdag’, dan nog 2 dagen op de motor als het niet te koud is en daarna is het plan om door te reizen naar Manali.

Het is erg leuk om van iedereen post te krijgen. Privemail kan gestuurd worden naar aalberskarin@hotmail.com of rtdehaan@hotmail.com.
Tot mails!