het laatste stukje

Helaas, onze trip in India zit er bijna op en dus gaan we het laatste stukje overland naar Bhutan. Na onze vermoeiende treinreis uiteindelijk na een uur of 16 aangekomen in Darjeeling, bekend van de thee. We dachten dat het een heel toeristisch plaatsje zou zijn maar dat viel eigenlijk reuze mee omdat het seizoen nog niet was begonnen.
Wij zaten hier in een van de leukste hotels die we onderweg zijn tegengekomen; het Windermere. Het is een hotel wat er nog precies zo uitziet als in de Raj maar ze serveren ook nog een high tea inclusief scones en cream (yummie),sandwiches met komkommer (wie heeft er ooit bedccht dat dat lekker is?) en koekjes in de theekamer, er zijn kolenkachels in de kamers en je krijgt een kruik (mmmm, ik ben en blijf een koukleum) en de maaltijden zijn zowel Engels als Indiaas.

Wij hebben vanaf hier een tocht gemaakt met een stoomtrein dat op een smalspoor rijdt. Echt superleuk maar wat een rotzooi komt er vanaf! Het treintje rijdt op sommige stukken maar een meter van winkels en huizen af dus ik kan me voorstellen dat die er niet zo blij mee zijn. Ook nog een wandeling gemaakt naar Tiger Hill. De zonsopgang gemist: dat was wel heel vroeg en koud hier. Wij dachten dat de wandeling een uur zou duren, liepen eerst totaal verkeerd naar beneden zodat we eerst weer terug naar boven moesten lopen en na een uur of 5 hadden we onze sharetaxi weer terug. Pff, maar een goede oefening voor Santiago.

Bij de theeplantages valt nu niet zoveel te zien omdat het nog geen plukseizoen is maar onderweg zijn we ze wel overal tegengekomen.

In de theekamer van het hotel komen de gasten 's middags bij elkaar en het was weer een grappig gezelschap van oude theeplanter met vrouw, hoge piet bij Tata met zijn dochter die aan bergbeklimmen doet en een stel schotten die hier naar een bruiloft gaan.

In Darjeeling en omgeving zijn ze bezig om te proberen om meer autonomie te krijgen (Gorkhaland) omdat de mensen hier een mix zijn van Tibetanen, Nepalis en Bhutanezen en verder niets in gemeen hebben met de rest van West Bengalen. Je komt hier dan ook overal leuzen tegen en studenten zijn in hongerstaking. Hier wordt geen geweld gebruikt en wij voelen ons dan ook gewoon veilig hier.
Het weer wisselt hier nogal; de ene dag miezert het, is het koud en kun je geen berg zien, de volgende dag schijnt de zon en heb je prachtige uitzichten.

Toch nog maar even naar de provincie Sikkim gegaan, dat wel meer autonomie heeft. We gingen met een sharetaxi (jeep). Ongelooflijk hoeveel mensen ze hierin kunnen proppen. Bij de grens moesten we onze speciale permit halen, dit duurde alles bij elkaar iets van 20 minuten maar dat is hier geen probleem. Gangtok, Sikkim, klonk in onze oren heel mooi. De tocht er naartoe was ook fantastisch door bergen, langs theeplantages en bossen maar de stad zelf was verschrikkelijk. Heel modern en zonder sfeer en het hotel wat goed stond aangeschreven in ons boek was een ramp dus de volgende ochtend na het bezichtigen van het uitzichtpunt (te bewolkt) en een tempel, weer in de sharetaxi gestapt en 5 uur later in Kalimpong uitgestapt. We waren weer heel blij om in het Darjeeling district te zitten en hadden ook hier weer een heel leuk guesthouse bij een orchideeënkwekerij. De familie had hier chalets neergezet en wij deelden onze chalet met een hele vreemde psychiater uit Kolkata die zijn assistent had meegenomen en de hele dag in zijn kamer verbleef op zoek naar rust. Ook hier hadden ze weer heerlijk eten. Aangezien ze in Bhutan heel graag rode pepers met kaas eten en daarbij thee drinken met boter en zout, vullen we hier nog maar onze magen met al het lekkers. S avonds is er een vuur buiten en houdt de eigenaar van de kwekerij een hele verkondiging over wat er allemaal niet deugt aan de mensen in de omgeving (barbarians, uneducated, geneticly different) en de politiek. Hij noemde zichzelf filosoof, schreef vele artikelen die hij onder pseudoniem naar de krant stuurde en het zou heel leuk geweest kunnen zijn als hij af en toe op een vraag of opmerking had gereageerd. Het was wel grappig.
Tegen onze zin in kwam er een voortijdig einde aan ons verblijf in Kalimpong. De aankomende 2 dagen is er een staking en wij moeten op tijd in Bhutan zijn zodat we ineens onze spullen moesten pakken en 5 uur konden rijden.

De afgelopen week ineens geconfronteerd met geweld in India; eerst de aanslag in Pune op de German Bakery waar Rein nog koffie heeft gedronken en waarbij 10 doden en vele gewonden zijn gevallen (aanslag waarschijnlijk door moslimextremisten die mogelijk vredesbesprekingen met Pakistan willen dwarsbomen). Het is een wonder dat daar niet meer doden zijn gevallen want de zaak is altijd afgeladen met westerlingen.
Vervolgens is er een aanslag gepleegd door Maoisten op een politiepost waarbij 24 doden zijn gevallen. India blijft toch wel bijzonder; er waren 3 waarschuwingen geweest mbt deze post die genegeerd zijn, burgers konden het terrein zo oplopen en van de 40 man waren er maar 3 aan het werk met een geweer bij zich, de rest was aan het koken of aan het ontspannen. De lichamen worden naar Kalimpong overgebracht dus is het een goede zaak om hier weg te zijn.

Wij zitten inmiddels aan de grens. Ook hier lijkt de staking van kracht te zijn want bijna alle winkels zijn dicht en er is geen verkeer. Er zijn geen restaurants, het is er vies. Wij houden maar een dagje siësta voordat we naar Bhutan gaan.

Tot horens,
Liefs Karin