Festivaltijd!

Hallo allemaal!
Weer bedankt voor alle mails! Ben altijd blij om ze te ontvangen en te horen hoe het met jullie gaat. Zoals in de mails staat gaat hier alles goed en genieten we erg van alle bijzondere dingen die we zien en meemaken in India. We hebben er net een festival periode opzitten dus daar gaat het volgende verslag over.
Groetjes en tot mails,
Karin


Pushkar

Na 15 jaar weer terug op mijn andere favoriete plek, Pushkar en dat vooral vanwege de Camel fair. In mijn herinnering was hier het Peacock hotel erg leuk dus deze heb in juli al geboekt maar helaas was dit hotel inmiddels zo slecht dat we naar iets anders moesten omzien. Ach ja, sommige dingen veranderen.
De Camelfair wordt gehouden inde woestijn aan de rand van Pushkar. De week voor het heilige festival komen hier de nomaden uit de verre omgeving hun kamelen, maar ook paarden en koeien verkopen. Op een stuk woestijngrond staan die dieren per soort bij elkaar, de eigenaren overnachten en koken bij hun dieren. Behalve de dieren worden er ook allerlei attributen verkocht en zie je vele mensen met zelfgemaakte harken of grote wandelstokken lopen. De paarden en kamelen worden opgedost met kleurrijke versieringen. Het voelt goed om weer terug te zijn in Pushkar al is het na al die tijd wel veel toeristischer geworden; er staan nu 5 grote reuzenraden en andere kermisattracties. Het circus en de magic shows zijn zeer basic en worden gegeven met zo weinig inzet van de medewerkers dat het wel weer grappig wordt. Ook zijn er overdag vele shows waaronder kamelen en paardendansen, wie heeft de meest bijzondere snor, tulband draaien etc. Het valt op dat de meeste mensen hun dieren met heel veel liefde verzorgen. Natuurlijk moet je op de camelfair ook met een kameel op pad dus we zijn zowel door de woestijn wezen rijden met een kamelenkar als gewoon op een kameel en ook nog een namiddag paardgereden. Het blijft iets sprookjesachtig houden; alle kamelen, de nomaden met hun diepliggende ogen, hoge jukbeenderen en tulbanden, het stof en de vuurtjes die overal branden.
Behalve de Camelfair wordt er tevens een groot religieus festival gehouden zodat de stad ook nog eens volloopt met pelgrims en sadhu’s, de heilige mannen. In Pushkar staan honderden tempels en ook een Brahma tempel, een van de weinige in de wereld. Wij wilden volgens de Brahmanen die de zegeningen doen niet genoeg geld geven (nee, niet direct aan hen, wel in de collectebussen) en ik denk dat mijn karma een deukje heeft opgelopen. Ik werd meteen die dag in mijn niet geblesseerde voet geprikt door een wesp, juist waar ik zwaar allergisch voor ben. Gelukkig hebben ze hier een “private clinic”. Stel je voor de grootte van een garagebox waarin 2 stalen bedden staan met katoenen matrassen, een bureau en wat medicatie maar waar wel een doctor is die Engels spreekt en je meteen kan helpen. 2 (ook nog eens steriele) injecties later stond ik weer buiten. Ik heb in geen tijden zo gezond geleefd met vooral vegetarisch eten en nauwelijks alcohol en ik heb nog nooit zoveel chemicaliën in mijn lijf gehad!
Na een week zijn we het heilige festival flink zat; de tempels bij ons in de buurt hebben hele goede, dat wil zeggen luide, luidsprekers en echt verschrikkelijke zangers die 24 uur per dag doorjammeren. We kwamen erop uit dat het vooral lijkt op dronken Japanners die op de karaoke machine zo vals mogelijk Hare Rama, Hare Krishna zingen. Ik blijf me dan ook verbazen dat er altijd veel mensen rondom deze tempels zijn die s nachts daar ook nog eens buiten slapen. Het gratis eten zal zeker meehelpen maar er zijn echt rustiger slaapplekken. Het is hier dan ook een zegen als de elektra weer eens uitvalt en de hele stad van een immense stilte geniet.

De stad telt normaal gesproken zo’n 15000 mensen maar tijdens het festival zo’n 200.000, een drukte van belang dus. Van die mensen komen er veel uit de woestijn, zien niet zoveel buitenlanders en dus moeten we de hele dag weer zeggen hoe we heten, waar we vandaan komen, op de foto en vele handen schudden. Het valt niet mee om zo in de belangstelling te staan, soms heb je gewoon een groep mensen om je heen staan.
Na een week eindelijk afscheid genomen van Pushkar. Ik kijk vooral uit naar wat rust, Rein vooral naar een kippetje want Pushkar is strikt vegetarisch. Hij heeft het vooralsnog niet zo op het vegetarische eten en is zijn overtollige kilo’s flink aan het kwijtraken. Met de lokale bus naar Bundi (6 uur). Begon al meteen met een vechtpartij in de bus op de vroege ochtend. In India gebeurt altijd wel wat. Wat opvalt is dat hier iedereen zich ermee bemoeit en de conducteur ook helpt om de onruststoker naar buiten te werken. De conducteur is toch niet te benijden; hij moet voor iedereen die instapt een velletje invullen op carbonpapier en cash alles afrekenen terwijl er heel veel mensen in en uitstappen. Ze houden hier van hun bureaucratie.
In ieder hotel moet je dan ook je naam, huisadres, hoeveel dagen je in India verblijft, paspoortnummer, visanummer, uit welke stad je vandaan komt, naar welke stad je toegaat en handtekening zetten. “For your safety madam, we will send this to your embassy”. Nou, de ambassade zal blij zijn…
Bundi
Het volgende festival in een erg leuke stad met een fort uit 1342, weer vele tempels en oude haveli’s, koopmanshuizen van een paar honderd jaar oud. Ons guesthouse Braj Bhusanjee is zo’n gerenoveerde haveli van 350 jaar oud met nog overal oude schilderingen. Het festival is 16 jaar geleden voor het eerst gehouden om het toerisme te promoten maar net als overal in India is het dit jaar een slecht jaar met maar 1/3 van de reizigers die er normaal gesproken zijn. Ook hier weer keiharde muziek tijdens een processie maar ook prachtig geklede vrouwen die met potten lopen, paarde en kamelenraces. ’s Avonds is er een cultureel programma met zang en dans wat we maar overgeslagen hebben. Hoogtepunt hier was Deepak: 11.000 aardewerken schaaltjes met lont worden aangestoken door vrijwilligers rondom een meer, een sprookjesachtig gezicht. Ook hier maakten wij weer vele vrienden, wil iedereen op de foto en heb je continu aanspraak. Het gaat ver, zo ontmoeten we een man in Bundi die na de standaard opening verklaarde: “I am a trader and it is my hobby to talk to tourists”. Hij had een kaartje en alle activiteiten van Bundi bij zich. Zelf ook nog met de motor een tocht gemaakt naar een waterval het fort. Het fort is prachtig doch verlaten en wordt bewoond door apen die minder bang zijn van ons dan wij van hen. Je hebt echt een stok nodig om je een weg door het Fort te banen. Nu eens na een korte stop weer verder gegaan.
De foto’s zijn van de Camelfair, de meest bijzondere snorverkiezing, foto’s van het festival in Bundi.
De video laat hopelijk duidelijk horen hoeveel lawaai er kan zijn (en de reactie van Rein)