verder in Rajastan

Hallo allemaal,
Weer bedankt voor alle post! Wij zijn inmiddels aanbeland in Mumbai (voorheen Bombay) en het verslag gaat over de periode in Rajastan. We zijn inmiddels alweer bijna 3 maanden onderweg. Het lijkt een eeuwigheid als je er over nadenkt maar de tijd vliegt hier voorbij en we weten nu al niet hoe we alle dingen moeten doen binnen de tijd van ons visa. Ik denk dat India wel een van de meest bijzondere landen is om in te reizen.

Het volgende reisverslag is helaas een beetje een allegaartje.

Wij verblijven meestal in goedkope (re) guesthouses die hier heel vaak heel erg leuk zijn en in dit gedeelte van Rajastan heb je ook heel mooi beschilderde oude haveli’s. De tekeningen laten het dagelijks leven zien, religieuze tekeningen maar ook ineens vliegtuigen, treinen etc sinds de komst van de Engelsen. Erg grappig om te zien.

Soms heb je echter een heel bijzondere plek en laat het ook de andere kant van India zien zoals het Lake Palace Hotel in Udaipur, het drijfende paleis bekend van de James Bond film Octopussy. In Udaipur hebben we eerst gelogeerd in het guesthouse waar ik 15 jaar geleden verbleef, daarna verhuisd naar een ander hotel en uiteindelijk een nacht in het Lake Palace. Alle dagen hebben we prachtig weer gehad maar nu met de tyfoon die onze richting op kwam hebben we miezerregen en koud weer. Dat mag de pret niet drukken want het hotel is echt een sprookje met overal marmer, tuinen, plaatsjes en hoekjes om te zitten of een spelletje te doen. Het is niet steriel formeel maar doet eigenlijk heel gezellig aan. In stijl in de riksja aangekomen waarna je moet wachten bij de boatjetty, word je opgehaald door een man die de Koninklijke paraplu (pff)boven je houdt. De kamer is wel mooi maar klein maar wel met een groot terras (waar we nu dus niets aan hebben haha). In de miezer een boot genomen rond het paleis en ’s avonds in stijl wezen eten (kon ik eindelijk de jurk aan die al 2 maanden in mijn tas zat en waarbij ik eerst een sjaal moest kopen omdat het anders te koud was. He stikt hier echt van het personeel, er ligt een menu klaar ’s avonds voor de hoofdkussens en dekbedden die je kunt gebruiken, er is een jongen die als enige taak heeft met een vlag rondlopen om de duiven weg te houden. Heel bizar maar wel het mooiste hotel waar ik ooit ben geweest en een superdag!

Na deze belevenis weer met beide voeten op de aarde en zijn we naar Jodhpur vertrokken, de Blauwe stad. Dit is ook wel de meest smerige stad met echt overal vuilnis op straat. Toch is dit ook weer een heel leuke stad waar weer van alles gebeurt: vanuit onze haveli van 550 jaar oud loop je door piepkleine steegjes. Er komt een boel kabaal uit de steeg voor ons; het blijkt een verkiezingsrally. 2 meter verder kan een man niet met zijn motor door het steegje rijden omdat een koe dwars over het steegje staat en weigert te vertrekken totdat hij er zachtjes tegenaan rijdt. Wij lopen door het drukke steegje en opeens word ik van achter ineens half omver gelopen; blijkt het geen mens maar een grote aap die als een dwaas door de mensenmassa gaat, gevolgd door een tweede! Het blijft een bizar land!

In Phokala zowaar in een fort gelogeerd waar de marahadja en zijn familie nog steeds woont. Toen we uit wilden stappen in het dorp was de buschauffeur hoogstverbaasd, bij het fort ook dus we moesten vreselijk lachen en dachten dat het niets zou worden maar uiteindelijk na 2x een verkeerde kamer toch een kamer gekregen en hier een leuke tijd gehad.

In Jaisalmer een camelsafari gedaan; met een groepje van 6 toeristen en 4 jongens die ons begeleidden zijn we met kamelen en bagage de woestijn ingegaan en daar overnacht. Na een paar uur op een kameel ben je echt toe aan een stop. Het overnachten in de woestijn is echt fantastisch; op een paar dekens op de grond (ok, ik had er wel een slaapzak bij bedongen ivm de kou) en boven je alleen de sterren. Je voelt je echt heel nietig als je ’s nachts wakker wordt en je ziet zo’n hele sterrenhemel boven je.

De woestijn blijft wel echt “mijn ding”. We zijn dan ook doorgegaan naar Bikaner, Mandawa en Nawalgargh, plaatsen die nog meer in een uithoek liggen. Wat er erg leuk is, is dat hier de kamelen nog gewoon gebruikt worden voor vervoer en transport van goederen. Ook hier weer het zoveelste mooie fort. Toch zijn de mensen anders hier, weinig gewend aan toeristen maar ook niet echt heel open en erg conservatief waardoor je veel minder contact met ze hebt.

Hier in de buurt ook naar de meest bizarre tempel ooit geweest; de rattentempel. Hier worden de ratten vereerd en in de tempel lopen dan ook duizenden ratten vrij rond, wordt er speciaal voor de ratten gekookt en nemen de pelgrims eten mee voor de ratten. Rein was zo lief om het voer tussen mijn blote voeten te gooien. Het mag dan wel geluk brengen als ze over je voeten lopen maar zo dichtbij hoeft voor mij niet .

Paardrijden in India kan een hele belevenis zijn; niets gaat zoals verwacht en dus stonden de een keer de paarden niet klaar en na een lange vertraging mochten we alleen stappen haha en hadden vervolgens een stuk of 40 kinderen om ons heen te joelen die ons een half uur bleven volgen en overal kwam iedereen naar buiten om naar ons te kijken. Wij dachten een lekker drafje of een galop door de woestijn te maken bij de zonsondergang maar niets was minder waar; de eigenaar van de paarden reed telkens een stuk met de motor vooruit, zijn kinderen bleven bij ons lopen.
Maar ook 2 keer fantastisch gereden op Merwari paarden. Dit zijn echt superpaarden; enorm snel en sterk, heel mooi met naar binnen gedraaide oren en ook nog eens heel lief. Het blijft een gigantische ervaring om op zo’n paard door de woestijn te galopperen al is het niet zonder gevaar: een van de gidsen liep een gebroken scheenbeen op toen hij tijdens het rijden een trap kreeg van een ander paard (ok, ze zijn niet allemaal lief). Aangezien we geen rijlaarzen hebben is het nogal behelpen en na een paar keer paardrijden lagen mijn handen en benen helemaal open. Deze reis kom ik niet zonder kleerscheuren door.

We maken heel veel leuke dingen mee maar hoe langer we hier verblijven, des te meer je ook in de gaten krijgt hoe wreed de maatschappij hier kan zijn, zoals oa het verhaal van Sashi:
Het indiase eten is meestal erg lekker dus een kookles van 4 uur geboekt en dat was een hele belevenis. In een straatje onder een restaurant kom je een trappetje op waarna je in een woon cq slaapkamer komt van ongeveer 8 vierkante meter. Daarnaast ligt de keuken, iets kleiner, zonder wateraansluiting of afvoer. We stonden dus wel even te kijken…….Sashi bleek een heel bijzondere vrouw; geboren als Brahmaan (hoogste kaste) in een klein dorp in Rajastan, ongeletterd en geen Hindi sprekend en door haar huwelijk naar Udaipur verhuisd. Daar ging ze inwonen bij haar nare schoonfamilie. Haar man had een eenvoudige baan en ging samen met een vriend tijdelijk een eetgelegenheid openen tijdens een festival. De winst zouden ze delen. Uiteindelijk kwam het er op neer dat de vriend zei dat haar man een hartaanval bij hem had gehad. De zwager vertrouwde het niet, liet obductie doen waarna bleek dat haar man gedrogeerd en daarna gewurgd was. Zij was zelf de laatste die hoorde dat haar man overleden was. Door omkoping kreeg de moordenaar maar 1 jaar cel. Haar schoonfamilie woonde boven haar. Zij had nu geen inkomen, haar zwagers hebben een goed inkomen, van haar familie viel niets te verwachten. Haar schoonfamilie hielp haar met geen cent maar vroeg wel de helft van electra, gas etc welke zij niet kon betalen waardoor ze een jaar afgesloten was. Om toch aan geld te komen ging ze ver voor het ochtendgloren schoonmaken bij anderen en kleding wassen voor guesthouses voor een hongerloon, iets wat ze als Brahmaan helemaal niet mag doen waardoor het absoluut stiekum moest. Via een reiziger heeft ze uiteindelijk haar kooklessen opgezet, in het begin zonder ook maar een woord engels te spreken. Nu is haar engels goed, spreekt ze ook Hindi en woorden uit vele talen, studeert ze, geeft les op een school, voedt haar eigen 2 zonen op en een buurmeisje die haar moeder heeft verloren. Kortom, een hele bijzondere vrouw, met gevoel voor humor. Het wrange is dat zij als weduwe nergens welkom is omdat het slecht geluk brengt, ze alsnog veel respect moet hebben voor haar schoonfamilie die haar altijd slecht behandeld heeft en zelf niet mag hertrouwen ((weduwnaars mogen dat wel) omdat dan haar kinderen hun Brahmanen kaste kwijtraken (die hun weer verder zal helpen in het leven). Een keiharde maatschappij is het.

Voor zover dit rommelige verhaal. India verveelt geen moment en we hebben het zo naar ons zin dat we graag nog langer zouden blijven maar dat zit er helaas niet in. Ook samen hebben we het nog steeds goed dus vooralsnog verloopt alles voorspoedig.

Het is een vreemd idee dat in Nederland de Sint nu langs komt terwijl het hier erg plakkerig warm is met zo’n 34 graden. Ik zou best trek hebben in wat pepernoten…

Hopelijk hoor ik weer terug van jullie,
Liefs Karin