van mumbai naar goa

Van mumbai naar Goa

Aangezien we geen toestemming kregen om de schepen te bezichtigen die gedemonteerd worden, moesten we ons reisplan ineens wijzigen en dus zaten we ineens in het vliegtuig naar Mumbai. Toch wel met pijn in het hart (en in benen en handen van het paardrijden) afscheid genomen van Rajastan.

Ik dacht, ik zal even tussendoor een kort verslag schrijven. Helaas, niet gelukt.

Mumbai (voorheen Bombay): heel vreemd om ineens in de drukte te zijn, meer dan 16 miljoen mensen in 1 stad! Het voelt ineens een stuk westerser aan terwijl het ook nog vooral heel veel oud India is. Hier de bekende dingen als de Gate of India en het bekende hotel Taj Palace van de bomaanslagen bezocht. De forensentreinen zijn hier altijd nokkievol in de spits dus is het ook een uitdaging om hier mee te gaan naar Chowpatty beach. Daar zijn we ook wel aangekomen maar er bleken er 2 te zijn en wij gingen naar de verkeerde die 22 km verder lag… Rein dacht al dat we de verkeerde kant opgingen haha, ik had natuurlijk niets door.

Rijk en arm liggen hier dicht bij elkaar; eerst de dhobi ghats bezocht; een plek waar zo’n 9000 man de was doet met de hand en die vervolgens via een ingenieus draadjes systeem aan de kleding weer terug wordt bezorgd bij de eigenaar in de avond (zie foto). Hier hebben ze geen last van de stijgende benzineprijzen want ook de was wordt per fiets door Mumbai bezorgd. Minimumloon per dag is ongeveer 1 euro!
Vlak daarnaast ligt de renbaan voor paarden met de club uit de Engelse periode. De renbaan heeft vrij veel grond die vooral ook wordt verhuurd voor bruiloften. Wij hebben zo ongeveer met open mond staan kijken naar de voorbereiding van de bruiloft van een rijk stel; echt honderden mensen zijn bezig om tuinen incl. voor een kapitaal aan deel geïmporteerde bijzondere bloemen aan te leggen. Er wordt een hele tempel, met loopgangen die een paar honderd meter is, gebouwd, een enorm buffet gemaakt, overal professionele verlichting etc. (zie video). Het is te gek voor woorden.

En eindelijk weer eens in de grote stad waar iets van een nachtleven is: Rein wilde graag naar een oude textielfabriek en het bleek dat ze daar een concert hadden van ZUCO 103, een Nederlands / Braziliaanse band. Uur rijden maar dan sta je ook ineens in hip Mumbai (tussen de oude gebouwen) waar de drankjes ineens een vermogen kosten (dwz Nederlandse prijzen) en de Indiërs ineens westerse kleding dragen en heel veel expats. Ook nog naar een nachtclub geweest waar we ineens de enige buitenlanders waren. Tja, leuk om eens te zien hoe de rijke jongeren zich vermaken maar het is geen Paap of Lokaal waar je gezellig wat gaat drinken. Gezellige kroegen heb je hier helaas niet.

Pune; we verblijven hier in een hotel naast het meditatiecentrum van de Osho beweging. We dachten dat we misschien wakker zouden worden van het gezang oid maar het is heel vreemd om mee te maken dat er een boel kabaal vanuit het centrum komt, gejoel en gelach, het lijkt wel een puber vakantiekamp! Dat wekt toch wel de nieuwsgierigheid en dus de volgende dag naar het Osho Meditatie Centrum gegaan. Wederom een bijzondere belevenis; Ik had nog het idee van lekker mediteren (voor mij een beetje dagdromen..) en vooral genieten van het zwembad wat ze zouden hebben. Mijn bikini maar vast aangetrokken maar je kunt niet zo maar naar binnen: je moet eerst een AIDS test ondergaan (Osho schijnt daar nogal wat ideeën over te hebben gehad), als dat ok is, mag je je inschrijven en krijg je uiteindelijk die dag een pasje met foto, moet je bonnen halen om alles mee te betalen, moet je je rode en witte soepjurken kopen in de winkel en krijg je vervolgens de introductie van 3 uur waarbij ze vertellen over de meditaties en je ook meteen mee mag doen. We waren met een man of 20, liepen naar de demozaal waar keihard de muziek “feel the love generation”werd opgezet en moesten we gaan dansen. We hebben ons bescheurd van het lachen. Het was zo anders als verwacht! Hierna volgden nog een aantal liedjes met wederom dans, moesten we met eng wit masker op iemand voorstellen en zo contact maken met de anderen en oefenen voor de sessies voor het mediteren. Niets rustig zitten of liggen… We moesten met onze armen omhoog op en neer springen en HUH roepen, gecontroleerd emoties uiten door te gaan schreeuwen, huilen, over de grond gaan rollen of wat dan ook en zachtjes op en neer springen, dit alles met een blinddoek op. Rein vond het fantastisch! Hierna waren wij uiteraard super gemotiveerd om aan alle sessies mee te doen maar dat bleken er nogal veel te zijn. Het blijkt nog wel een heel gedoe. Heb je net mooi op en neer zitten springen en redelijk relaxed kunnen uitpuffen, daarna moet je weer terug om je om te kleden in het wit voor de avondsessie waar we mochten dansen en mochten genieten van een videopresentatie van Osho. Hij praat heeeeeeel langzaam en heeeeeel lang, vertelt weinig nieuws maar heeft gelukkig nog wel een gevoel voor humor waardoor het enigszins verteerbaar is. Er zijn mensen die hier iedere dag 2 uur van genieten.

Omdat het zo mooi zou zijn de volgende dag om 5.00 uur opgestaan voor de ochtend sessie. Ik weet niet of iemand geprobeerd heeft om om 6.00 uur s ochtends met je armen omhoog op en neer te springen terwijl je HUh roept (10 min), vervolgens 10 min met je armen omhoog doodstil te blijven staan (heb ik meteen opgegeven, mijn armen hadden al genoeg te lijden gehad), in een grote zaal te staan met honderden anderen die ineens massaal gaan schreeuwen en waarbij ik het geluk had dat er 2 meter van mij af een vrouw als een mager speenvarken stond te gillen… Er zijn van die momenten dat je je ineens enorm gelukkig voelt. Vooral omdat je weet dat dit de laatste keer is dat je zoiets doet!

Wij vonden het heel leuk om mee te maken al is het niet voor ons en is alles supercommercieel. Helaas deed het zwembad het niet en was het wel wat veel van het goede en hebben we de silent sitting meditation, Sufi whirling celebration, emotional freedom event, laughing drums meditation en vele andere meditaties gemist en hebben we ook geen workshops gevolgd of zaken ondergaan over rebirth, chakra healing, intuitieve tarot, tantric energy reading, painting from the heart, freeing the innerclown etc.

Met de hoop dat het wel weer goed zit met onze chakra’s zijn we verder op pad gegaan om ontwikkelingsprojecten te bezoeken op het platteland. We dachten eerst naar een dorp af te moeten reizen maar dat bleek een stad van een half miljoen inwoners, we blijven ons soms toch vergissen in aantallen hier. Vanaf hier het platteland bezocht waar een aantal projecten zijn opgezet om de bewoners hier te laten blijven wonen aangezien er veel wegtrekken voor werk ivm de droogte en de leefomstandigheden te verbeteren. De klimaatswisselingen zijn in India erg merkbaar met aan de ene kant te veel regen en aan de andere kant te weinig zodat de oogsten vaak tegenvallen en de prijzen van basisvoedsel nu binnen een jaar soms met 100 % zijn gestegen waardoor de armen het steeds moeilijker hebben.

Varanasi; net als 15 jaar geleden maakt het weer veel indruk al vind ik het nu erg rustig omdat ik er de vorige keer tijdens een festival zat. Wel worden we nu een beetje gestoord van alle mensen die je een boot, ansichtkaarten, zijde of bloembakjes om in het water te zetten proberen te verkopen. We brengen veel tijd door bij de trappen naar de Ganges (ghats) waar de pelgrims het water ingaan (6.00 uur en ja, weer vroeg opgestaan om dit per boot te zien) en de heilige rituelen worden gehouden en waar de lijkverbrandingen zijn. Dat laatste blijft toch iets heel surrealistisch houden en is aan de andere kant zo normaal dat het na de eerste dag geen verbijstering meer oproept. De lijken worden gehuld in een wit doek en omwikkeld met kleden en oranje bloemslingers op een draagbaar door de mannelijke familieleden naar de Ganges gedragen en ondergedompeld. Van te voren hebben ze hout gekocht (zo’n 300 kilo) wat op elkaar gestapeld wordt. Het hout staat in enorme hoeveelheden klaar naast de verbrandingsplekken om gebruikt te worden en wordt via de Ganges aangevoerd. Het is in onze ogen nogal een zooitje; alles gebeurd op een soort strandje waar waar maar plek is een stapel wordt gebouwd (vandaag hadden ze 15 stapels bij elkaar), de koeien, honden en geiten lopen er dwars doorheen, beginnen aan de bloemslingers te knabbelen die van de baar afgehaald zijn en als je niet oplet, beginnen ze ook aan het kleed waar de wachtende lijken in liggen (die ergens op de grond liggen te wachten). De as wordt na de tijd in de Ganges gezeefd. Een paar meter verder lopen de pelgrims het water in, zwemmen en poetsen er hun tanden in en wordt de kleding gewassen. En dat terwijl kinderen, zwangere vrouwen, mensen die door slangen zijn gebeten die overleden zijn, sadhu’s en een paar anderen met een steen verzwaart zo de Ganges ingaan en er ook nog de nodige dode dieren in drijven. Varanasi is sowieso goor: achter de ghats ligt een wirwar van steegjes die nooit schoongemaakt lijken te worden, alle afval lijkt zo naar buiten gegooid te worden en langs de ghats is de stank soms niet te harden van zowel de menselijke als dierlijke afvalstoffen. Geen publiek toilet t e bekennen op een plek die dagelijks door duizenden mensen wordt bezocht en de Indiërs zelf ook vaak geen toilet hebben in dit gebied en de Indiase mannen lijken een serieus blaasprobleem te hebben want je ziet ze altijd wel ergens tegen een muur aanstaan zodat je soms om moet lopen om niet door de meters brede urine stroom te hoeven lopen. Gatver.

Nu heb ik het wel even gehad met tempels en rituelen en toe aan het strand en even een paar weken relaxen. Het is een vreemd idee dat het nu sneeuwt in Holland en dat het bijna Kerst is want hier merk je er niets van en het is lekker warm.

Helaas mis ik dit jaar de traditionele kerstavond en kan ik geen kerstengel spelen voor mijn neefjes maar Kerst in Goa is natuurlijk top. Rein zijn kinderen, hun vriendinnen en kleinkind zijn nu over dus dat is gezellig.

Ps de foto’s zijn van dhobi ghat, wachten bij bruiloft, wij als Bhagwan, op het platteland van India alwaar een “huis”van een weduwe die niet bij haar (schoon) familie mag wonen, een schooltje en hele mooie tekst bij andere school, diverse foto’s van Varanasi oa met burning ghat.

De filmpjes zijn gemaakt bij de ghats (ik weet het, wat veel buffel maar ze zijn ook wel erg leuk) en bij de melkmarkt in de stad (en nee, de geur van gemorste melk is ook niet prettig…).
Jullie hele fijne feestdagen en een gelukkig 2010!
Groetjes en liefs,
Karin