Ghana, het begin

Ghana

Vrijdagochtend kregen we pas ons paspoort terug omdat het visumbureau een fout had gemaakt en vrijdag middag vlogen we naar Accra, Ghana. De reis duurde uiteindelijk16 uur omdat ons ticket was gewijzigd maar eenmaal aangekomen werden we toch wel heel erg blij van ons guesthouse aan zee. Het is hier een graad of 30 met een hoge luchtvochtigheid, heerlijk om weer eens warm te zijn. We zitten net wat buiten het centrum en het is een vreemd geheel: naast ons leuke guesthouse staan een paar krotten en vooral heel veel puin, troep en lege gebouwen bij het strand terwijl het echt een prachtplek is.

Op weg naar het nationaal museum
Ik wilde graag naar het nationaal museum omdat daar een deel ging over de slavernij vanuit Ghana. Rein had een route gevonden langs het strand en dus kwamen we na 200 m ineens in een sloppenwijk terecht waar we dwars doorheen liepen (en ik bedacht dat het veiliger zou zijn om maar geen foto's te maken waar ik natuurlijk van baalde). We werden volledig met rust gelaten tot het moment waar we er aan de andere kant uitkwamen en daar wat winkeltjes waren en iedereen ons wat wilde verkopen.
Gelukkig begon daar de oudste wijk van Accra, bezochten we een minimale cathedraal en konden we zo de volgende sloppenwijk inlopen naar de haven. Het is echt onbeschrijflijk hoeveel zooi er ligt. Je ziet er een vuilnisbelt met geiten, alle riolen die op zee uitkomen, mensen die zich gekleed wassen, de was doen, minuscule winkeltjes, vis die in vaten gerookt wordt (waarbij echt een heeeel grote angstaanjagende vrouw die heel afschrikwekkend keek) en veel kinderen die ons vroegen hoe het met ons ging.
Bij de haven stikt het van de kleine, zelfgemaakte bootjes met vele kleuren en religieuze leuzen. Hier verkopen de vrouwen krabbetjes en kleine visjes en zijn er allerlei delen van beesten te koop die niet herkenbaar zijn.
Niet verwacht om zoveel armoede aan te treffen.

Wij hadden bedacht dat de Nederlanders niet zo'n beste reputatie hebben in Ghana omdat we nogal actief waren in de slavenhandel en dus werden we Zwitsers, met dank aan een hele aardige Zwitser die hier al heel lang woont en die bang was dat we malaria kregen en we dus van hem de Lariam kregen. En natuurlijk spraken wij daarna meteen een Ghanees die jaren in Duitsland had gewoond haha. Ik moet zeggen dat Rein de slechtst sprekende Zwitser is die ik ooit ben tegengekomen hahaha. Nu maar op zoek naar een andere nationaliteit.

Accra zelf, althans het deel wat wij gezien hebben, is vreemd. Ghana is een van de landen die erg in opkomst is qua economie en Accra zou vrij modern zijn.
Wij verwachtten dus misschien wat veel toen we naar het uitgaanscentrum Osu gingen. Op straat was een groot scherm met de kwart finale voetbal tussen Mali en Ghana waarbij Ghana jammerlijk verloor. Er waren verder nauwelijks uitgaansgelegenheden te vinden dus gelukkig had ik wat dingen opgeschreven uit de Lonely Planet. Zo kom je dus vanaf de verharde hoofdstraat met open riolen en gevaarlijke open putten in een achterafstraatje, wat meteen onverhard is en waar geen verlichting is, om daar een restaurant te vinden ( waar ik de meest slijmerige, maar heerlijke okrasoep ooit heb gegeten). Uiteindelijk ook nog een bar gevonden waar omheen in de buitenlucht ook drank en snacks van de bbq werden verkocht.





Een toilet is nooit saai
Nadat we een tijd op de markt hadden doorgebracht, stond mijn blaas op knappen. Gelukkig gingen we naar de vuurtoren, gebouwd door de Britten en 1 van de weinige toeristische attracties in Accra. Maar helaas, geen toilet en dus werd ik naar de openbare toiletten in de sloppenwijk eronder verwezen. Je moest er betalen. De kosten hingen af of je krantenpapier of toiletpapier wilde gebruiken. Die keus was niet zo moeilijk maar toen duurde het een hele tijd dat ik mijn wisselgeld (wat ze wel hadden), terugkreeg. Uiteindelijk kreeg ik al mijn geld terug en ook het toiletpapier. Blijmoedig dus naar de toiletten, ervan uitgaande dat deze schoongemaakt zouden worden. Dom! Het was een vieze gore bende waar de toiletten in India bijna schoon bij waren en waarvan ik de details, die ik natuurlijk wel heel graag wil vertellen, achterwege zal laten. Gelukkig stond er wel en teken met" no spitting on the wall" en ik moet zeggen dat zo'n teken echt werkt. De deur, die je echt liever niet aanraakt, kon niet goed dicht waardoor er aardig wat acrobatiek aan te pas kwam. Ik liep te piekeren waar ik het overgebleven papier kon laten maar gelukkig zat er naast mij op het toilet een vrouw met de deur wagenwijd open en krant in de hand die weer blij was met het papier. Een bijzondere ervaring.

Na 2 nachten Accra gaan we nu naar een plaatsje aan de kust.

Om de verhalen niet te lang te maken, ja ik weet het, nu maar vast een eerste deel.
(En die kon ik niet verzenden dus binnenkort meer. Morgen gaan we de grens over naar Togo, spannend!)

Het bevalt tot nu toe goed,
Liefs Karin en Rein