Op weg naar Togo

Hallo allemaal,
We hebben een tijd zonder internet gezeten dus vandaar een laat en lang verslag...


Op weg naar Togo

Eerst even een paar dagen bijgekomen op het strand van Kokrobite in een leuk guesthouse aan zee waar in het weekend alle vrijwilligers en gewone reizigers naartoe komen voor de reggae feesten. Wij waren er gewoon door de week en ook nu werd er voortdurend reggaemuziek gedraaid en was er menig rastafari te vinden, al of niet op zoek naar blanke vrouwen. Helaas, geen ligbed op het strand. Wel leek het alsof je voortdurend naar een film zat te kijken want er gebeurde zo veel op het strand. Voor ons guesthouse werden grote houten boten met de hand gemaakt zonder gebruik te maken van boormachines ed. De boten zagen eruit zoals ze dat ws al eeuwen doen, rijkelijk gedecoreerd en voorzien van veelal religieuze opschriften. Meteen daarnaast werden boten te water gelaten en werd de vis met grote netten gevangen. Het binnenhalen van die netten kostte uren en daar was een man of 20 mee bezig en vervolgens was het nog een hele klus om de boot weer op het strand te krijgen. Als het net eenmaal met de hand binnen werd gehaald, snelden de vrouwen en kinderen er naartoe, werd de vis volgens een niet te begrijpen verdeelsysteem verdeeld en liepen de kinderen weg met de zeeslangen die in het net zaten om ze op te pakken, ermee te gooien, op te springen en uiteindelijk met een touw als zweep zo'n beetje dood te martelen. Echt zachtzinnig gaat het er hier niet aan toe.

Hier getracht wat info over Togo en vervoer ernaartoe te krijgen maar we eindigden er uiteindelijk mee dat we uren zijn omgereden in verschrikkelijk stoffige minibusjes maar ach, zo kwamen we ook nog eens in Ho terecht. Niet dat daar veel te beleven was behalve dat we moesten verkassen omdat we geen water meer hadden in de kamer maar het blijft toch heel erg leuk om met het lokale vervoer te reizen, ook al moet je een uur wachten omdat de tro-tro eerst vol moet zijn en kun je of je benen of je hoofd niet kwijt als je een beetje lang bent.
Bij het busstation en onderweg is het een komen en gaan van mensen die je iets willen verkopen: water, snoep, pennen, ondergoed, vreemde smeerseltjes, kapmessen,eten, fruit, hele broden, kammen etc etc en ook kwam er nog iemand langs om schreeuwend het geloof te verkondigen. Dat was wel wat veel maar het is nooit saai. De wegen zijn op sommige stukken aardig maar het kan ineens zo zijn dat de weg ophoudt en er alleen nog maar zandweg is waardoor alle dorpjes volledig onder het rode stof zitten, en wij ook na een dag.

Togo
Eenmaal bij de grens was het ineens een drukte van belang met auto's, bussen en enorme overbeladen lorries die dwars door elkaar heen rijden, houten snackstalletjes en winkeltjes die van alles en nog wat verkopen en talloze geldwisselaars die een beroerde wisselkoers rekenen. Wij werden van het ene naar het andere loket verwezen, vulden weer de eindeloze formulieren in en konden toen te voet de grens over (waar ook een vrouw met volledig ontbloot bovenlijf langs ons heen liep, heeeel bijzonder). Uiteindelijk met een taxichauffeur naar ons hotel in Lome gegaan. Het hotel, wat er zelf uitziet als een soort oostblokgebouw, staat achter de hele grote Duitse ambassade, heeft een goed restaurant (zeggen ze, ik vond het niets, saai Frans eten) maar ligt aan een onverlicht, onverhard stofpad. In Lome zelf is niet veel bijzonders te zien. De regeringen van de afgelopen 25 jaar hebben weinig goeds gedaan waardoor veel internationale bedrijven zijn verdwenen en er nauwelijks een middenklasse is. De koloniale huizen zijn vervallen of staan leeg, er zijn nauwelijks winkels maar wel een enorme markt met goedkope spullen maar ook hier weer bijna geen restaurantjes omdat de mensen gewoon het geld er niet voor hebben. Wel vonden wij natuurlijk weer een bijzondere plek. Midden in de hoofdstraat stond een terras ( het enige wat we in het centrum gezien hebben) waar ze keiharde reggae muziek draaiden en die gerund werd door een Libanees die Hezbollah aanhanger was en die veel foto's liet zien van knuffelbeesten en grappige foto's, foto's van modern Libanon en Beiroet en van de oorlogen aldaar. Hij werd geholpen door een Marokkaanse die heel veel had gereisd en onder valse voorwendselen naar Togo was gehaald en nu weer probeerde weg te komen. We komen hier veel mensen tegen met bijzondere verhalen. Op straat, meteen naast het restaurant , hielden de moslims hun gebed. Op die momenten stopten ze met de muziek zodat de moslims rustig konden bidden.
In Togo en Benin wordt nog veel voodoo bedreven zodat we ook nog naar een fetisj markt zijn geweest die nogal rook door het licht rottende vlees van de dieren die uit heel Afrika kwamen en waarvan men denkt dat ze kunnen genezen, beschermen of kracht kunnen geven. De foto is niet voor de weekhartigen onder ons...Wij worden ondertussen beschermd door de fetisj die wij daar konden kopen, de prijs was goed als de goden het er mee eens waren haha.
Ook zijn we nog even naar 1 van de grootste nachtclubs van West Afrika geweest maar het was maar een rare bedoening met heel veel magere Afrikaanse mannen in kleurige strakke kleding die Michael Jackson probeerden na te doen of zo, wat dronken expats en wat jonge knappe prostituees. Het was niet de bruisende bedoening die we ervan verwachtten....

Wat kan reizen toch leuk zijn
Om 5.30 opgestaan, spullen gepakt, 6.00 uur ontbijt en daarna op weg naar het busstation. De manager van het hotel vertelde ons dat we beter vroeg konden vertrekken om op tijd naar Kara te kunnen, een rit die tussen de 4 en 7 uur zou duren, afhankelijk van wie je het vroeg.De taxichauffeur vertelde ons doodleuk dat we, als we van tevoren hadden geboekt, we ook met een grote, directe bus weg hadden gekund en dat het hotel niets van de bussen wist. Wij dus om 7.15 uur klaar om met de zeer oude minibus te vertrekken maar ja, die moest eerst vol. Op het station, en ook onderweg is bijna geen eten te krijgen behalve heel veel (stok) brood zonder iets erop of wat halflauwe frisdrank. Gelukkig hadden ze wel tv en werd ik uitgenodigd door een oude moslim om de voetbal te komen kijken van een paar b clubs uit Frankrijk. Toch wel bijzonder om naast een oude moslim en een slapende Afrikaan geperst voetbal te zitten kijken. Om 1200 uur was er ineens beweging. Ik dus gauw naar het openbare toilet, wat geen toilet was maar een soort douchehokje zonder douche, zonder water, zonder groot gat en zonder toiletpapier. Toch nog even nagevraagd en ja hoor, dat was het toilet. Weer heeel bijzonder. Ik kreeg gelukkig wel waspoeder voor kleren om mijn handen mee te wassen. Bij terugkomst bleek dat ik mij voor niets had gehaast. Om 12.30 reden we weg en toen besloot iedereen dat er nog spullen gehaald moesten worden en dat de tank leeg was. En dus reden we een uur later echt weg en duurde onze rit van 400 km in totaal 16 uur!
Togo is denk ik wel het armste land waar we gereisd hebben. Behalve in Lome is het onderweg niet mogelijk om een maaltijd te krijgen, er is geen electra, er wordt gekookt op houtvuren en je ziet vooral vrouwen en kinderen met enorme takkenbossen op hun hoofd rondlopen. Er is geen stromend water, op zijn best zie je bij de dorpen een gezamenlijke pomp maar je ziet ook onderweg vrouwen met teilen of emmers water op hun hoofd langs de weg lopen. De mannen doen zo te zien niet heel veel. Na zonsondergang zie je dan ook alleen nog maar een enkel vuurtje bij een huis of een lamp op zonne-energie. Het rijden is vooral s avonds gevaarlijk in het stikdonker want er rijden auto's en fietsen zonder licht, mensen en dieren steken ineens over en andere auto's en enorme, overbeladen lorries op weg naar Mali gaan van rechts naar links over de weg om de gaten in de weg te ontlopen. Het is dan ook geen wonder dat er vele ongelukken zijn.
Het land zelf is verder veilig. Ondanks dat ons Frans nogal belabberd is, zijn de mensen hulpvaardig en vriendelijk in contact zonder opdringerig te zijn. Het komt wat ruiger over dan Ghana, er zijn bijna geen toeristen, wel zijn er wat Fransen die bij NGO's werken of voor zaken hier zijn. Tot nu toe erg leuk, jammer dat de Fransen het hebben gekoloniseerd want het eten is er niet op vooruit gegaan, erg smakeloos vergeleken bij het heerlijke pittige eten in Ghana.


Het noorden van Togo
Met de meest onverzorgde, doch wel redelijk Engels sprekende gids de bergen en omgeving van Kara in geweest en daar traditionele dorpjes, een smid en marktjes bezocht. Er is in Togo 1 min of meer toeristische plaats waar mensen wonen die van oudsher erg argwanend waren door invallen door buitenstaanders een paar eeuwen geleden. Zij hebben hun huisjes in een soort fortje gebouwd zodat ze met pijl en boog op belagers konden schieten door schietgaten of kokend water vanuit het bovenste deel van het huis konden gooien. Wij bezochten het huis van de chief die zichtbaar rijk was met veel koeien etc maar in de rest van het dorp was het weer armoe troef en kom je hier her en der kinderen met hongerbuikjes tegen. Er wordt niet erg best voor de eigen bevolkingsgroep gezorgd.
Op de markten hier is nauwelijks wat te krijgen, hier zelfs geen plastic spullen die elders oververtegenwoordigd zijn, helemaal geen fruit en alleen yam, cassave tomaat en uien groente en wat magere kippen en geiten als vlees. Verder zie je wel mensen zitten met kleien potten, stookhout, doeken, zelfgestookt bier, waspoeder etc maar ook met bijv 5 visjes, kopjes rijst of kopjes cement. Ook hier geen eten te krijgen.

Onderweg zeggen mensen je gedag, en af en toe begint een kind luid te krijsen of je wezenloos aan te kijken. Er zijn nu heel weinig toeristen door de oorlog in Mali, waardoor er veel minder mensen op doorreis zijn. Er zijn huizen van klei of de ronde hitten met rieten dak. Er zijn nagenoeg geen personenauto's allen mototaxi's, busjes en auto's die alleen rijden als ze vol zijn.

Aangezien het eten in het hotel ( dat bekend staat dat het de enige werkende lift van het land heeft lift heeft buiten Lome, die het vervolgens niet deed) duur en niet lekker is, de Lonely Planet er maar op nageslagen, minstens een half uur op zoek geweest en geen restaurant gevonden maar wel onze gids en een vriend dus toen maar de meest taaie kip, maar wel in heerlijke pittige saus, gegeten en het maar weggespoeld met een paar
biertjes.
Het is echt een superleuk land als je er de lol van kunt inzien.

Voor zover onze trip in Togo,
We zitten ondertussen alweer in Benin,

We hopen dat met jullie alles goed gaat,
Tot horens,

Groetjes en liefs,
Karin en Rein