Laatste stukje Ghana

Met een vrouw uit Gabon die met een bijbel op schoot zat, een taxi gedeeld bij de grens en onze reis weer terug in Ghana begonnen. Het valt meteen op dat hier veel meer industrie en bedrijvigheid is en het voelt na Benin en Togo ineens aan als een relatief rijk land. Wij moesten echter naar een busstation in Accra en dan zie je weer de andere kant. Rondom het busstation is een soort slum met allemaal containershops waar vooral veel auto-onderdelen maar ook veel andere spullen verkocht worden. Het is er 1 grote chaos en dit is ook zo bij de bussen. Een jongen wordt er op uitgestuurd om ons te helpen met onze bus naar Kumasi te vinden. Op een gegeven moment staat er een minibus klaar " we gaan nu weg" en na een uur op en bloedheet en smerig busstation staan rijden we inderdaad weg. Hier krijg ik echt weer een beetje India gevoel, het is niet altijd prettig maar wel geweldig. Het is toch echt heel leuk dat als een tandenborstelverkoper je vraagt waar je vandaan komt, vervolgens zegt dat ie Spaans kan spreken en helemaal in een deuk ligt als we een gesprek kunnen hebben ( en de andere verkopers het ook helemaal leuk vinden). Voor vertrek kregen we wederom een luide prediker aan boord, was er een gezamenlijk gebed en veel waarschuwingen.
De weg was of goed en dan werd er keihard gereden, of het was weer een onverharde stofweg. Je blijft hier echt wassen.

Kumasi is een grote stad met 1,5 miljoen inwoners en bekend van het Ashantirijk en de Ashantikoning die er nog woont en ook nog veel macht heeft in Ghana. Uiteraard het Paleis bezocht maar interessanter was de enorm grote markt. Van boven ziet het eruit als een sloppenwijk met alleen maar golfplaten dakjes, van binnen is het een grote chaos met paadjes soms maar een meter breed, soms vol modder omdat het de afgelopen nacht geregend heeft en waarbij het onhandig manoeuvreren is als er weer iemand met een enorme lading op haar hoofd langs je heen moet. Er zit weinig lijn in dus je kunt hier niets anders doen dan (ver) dwalen totdat je er aan het eind weer ergens uitgebraakt wordt. Je zou denken dat ze hier wel wat toeristen gewend zijn maar we worden nog regelmatig nageroepen of op een prettige manier aangesproken waarbij de meest bijzondere opmerking van een hardwerkende, niet zwetende man was: " I can see you are sweating" tegen Rein haha. Verder hier ontelbaar veel dominees met luidspreker, het is hier echt verschrikkelijk religieus. Dat zie je ook aan de namen van winkels waaronder:
It is the Lord shoes
God provides food store
Believe in God hairshop
Jesus is the way canteen
Blood of Jesus Enterprise
Ook kwamen we bij een stalletje waar ze borden etc verkochten. Groot was onze verbazing toen wij een bord zagen met de tekst " worsten zijn heel vrolijk, ze liggen altijd dubbel". Dat verzin je toch niet? En ook hier kwamen we weer iemand tegen waarvan de vader in Nederland had gewerkt en die een paar woorden Nederlands sprak. Zelfs in zo'n grote stad blijven de mensen heel erg vriendelijk en niet opdringend. Je kunt, ook s avonds, gewoon rondlopen waarbij het grootste gevaar waarschijnlijk een gat in de weg of een open riool is.
Nog een avond getracht uit te gaan maar soms is onze Lonely Planet van 2009 wel erg gedateerd en kwamen we in een bijzonder vage bar/ snookerhall/casino/restaurant terecht waar het voor Rein bijna onmogelijk was om een drankje te krijgen. Wij zaten boven in het restaurantdeel en wat we ook bestelden, het meisje liep naar beneden om vervolgens terug te komen dat iets er niets was, kwam uiteindelijk (ik had toen zelfs al mijn eten!!!) wel met de Bacardi maar zonder de cola en presteerde het bijna ook nog, toen de cola er wel was, om het flesje niet open te maken! Wij moesten er erg om lachen. Je moet soms heel erg lang op eten of drinken wachten maar dit sloeg werkelijk alles.
We waren van plan om hier nog iets langer te blijven maar toen bleek ineens dat er geen grote luxe bussen in de ochtend gingen en dus hals over kop, met een drijfnatte broek die ik net had gewassen in de tas, de middagbus genomen richting kust.

Onze intrek genomen in het Mighty Vicory Hotel in Cape Coast en vanaf hier weer een aantal slavenforten in de omgeving bezocht. Het blijft toch ieder keer weer heel erg indrukwekkend van hoe ver de slaven aangeleverd werden en onder welke omstandigheden, met honderden tegelijk in een kelder van het fort voor weken of maanden, ze werden vastgehouden voordat ze op transport gingen onder erbarmelijke omstandigheden. Uiteindelijk zijn er tussen de 12 en 25 miljoen slaven verscheept totdat hier de slavernij pas echt in 1833 werd afgeschaft. Wat opvalt is dat dit wel de echte toeristenplekken zijn maar dat er weinig op toeristen is ingericht en dat het soms zoeken blijft naar restaurants en dat de stadjes vaak gewoon ook erg arm en goor zijn met vooral overal een penetrante urinewalm.

Het eten in Ghana is echt een feest na Togo en Benin en wij zouden dan ook een kookcursus gaan doen via een vrouwenproject om zo onze favoriete gerechten te leren maken. Het leek een heel goed plan om om 11.00 uur te beginnen want het zou 3-4 uur duren. Maar ja, toen werd het vrijdagavond, was er zowaar een party op het strand (eerst je nek half breken over het onverlichte deel, bijna struikelend over een chagrijnig groot varken en dat in de urineluchten) en zijn we toch weer blijven hangen...the story of our life...De volgende ochtend, niet geheel fit, in de bloedhitte op pad gegaan. Bleek het ook nog in een houten hokje te zijn, niet te harden zo heet. Maar helaas, om 11.00 uur was er niemand, voor de vorm nog een kleine 10 minuten gewacht en toen waren we zielsgelukkig dat we niet een paar uur in de hitte boven de pannen hoefden te staan haha.

Onze laatste dagen doorgebracht op Busua Beach, echt een prachtig strandje van 1 km, hutje uitkijkend over zee, iedere dag 1,5 liter vers sap van Frankie the Juiceman. Echt zo'n plek waar het heel moeilijk wegkomen is.
Bij Daniël the pancakeman pannenkoeken wezen eten wat ook weer een belevenis was. Zijn 2 tafeltjes staan voor een schooltje in het 800 inwoners tellende dorpje. De volgende dag is het onafhankelijkheidsdag en de schoolkinderen in uniformpjes en allemaal afgetrapte schoenen ipv teenslippers moeten marcheren onder toeziend oog van docenten die met een stok aanwijzingen geven. De drums geven het ritme aan, Daniël de pancakeman moet eerst ingrediënten halen, een mekkerende geit en een paar kippen lopen door het gemarcheer heen, ernaast ligt een halve vuilnisbelt die even later ook dienst blijkt te doen als toilet van de schoolkinderen. Ach ja, zo valt er altijd wel wat te beleven.

Nu gaan we bijna op weg voor onze 24 uurs reis terug naar Nederland.

We hebben echt een fantastische vakantie gehad!

Tot gauw,
Groetjes en liefs,
Karin en Rein